Marfin: «Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο» – Η γυναίκα στο μπαλκόνι περιγράφει την τραγωδία

Συγκλονιστική είναι η αφήγηση διασωθείσας από την τραγωδία της Marfin με αφορμή την συμπλήρωση των 15 χρόνων από την μοιραία μέρα κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους, από εμπρησμό, τρεις εργαζόμενοι της τράπεζας και ένα αγέννητο παιδί.

Η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, ο 36χρονο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια έχασαν τη ζωή τους στις 5 Μαΐου του 2010 μετά τη φωτιά που προκάλεσαν κουκουλοφόροι στο υποκατάστημα της τράπεζας της οδού Σταδίου εν μέσω της μεγάλης συγκέντρωσης κατά των πρώτου Μνημονίου.

Η Μαρία Καραγιάννη σε μια συγκλονιστική αφηγείται τα γεγονότα όπως τα έζησε η ίδια:

«Ημουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από το ισόγειο του κτηρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο και πήραμε το 100 από όπου με ρωτούσαν πόσοι είναι στο κτήριο. Προσπάθησα να πάρω την πυροσβστική αλλά δεν λειτουργούσε το τηλέφωνο και πήρα το ασανσέρ για να φθάσω στον τρίτο όροφο όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα για να μπορώ να αναπνεύσω. Όταν μπήκα στον όροφο, υπήρξε ένας πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στριγμωγμένοι σε ένα δωματιάκι πολύ πολύ μικρό προσπαθώντας να βρουν διέξοδο.

Υπήρχε ένα στην κυριολεξία κλουβί, με καμιά διέξοδο. Από ότι έμαθα εκ των υστέρων ο συνάδελφός μας ο Ηλίας έσπασε αυτή την καταπακτή, μια σχάρα και σιγά σιγά βοηθώντας ο ένας στον άλλον βγήκαμε σε ένα πολύ μικρό μπαλκονάκι ένα επί δύο, και σκαρφάλωναν εκει πάνω για να πάνε από ελενίτ σε ελενίτ και να βγουνε στη Χρήστου Λαδά.

Επειδή δεν υπήρχε χώρος, είδα έναν συνάδελφο στο κεντρικό μπαλκονι που μιλούσε στο τηλέφωνο και του φώναζα να μου το δώσει για να ειδοποιήσω για βοήθεια. Πήρα το τηλέφωνο δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λίγα λεπτά το απόλυτο χάος. Να σηκώνει ο αέρας τον καπνό, να μην βλέπουμε αν μπορούμε να σκαρφαλώσουμε από το μπαλκόνι να βρούμε τρόπο διαφυγής από τον 3ο όροφο. Να λες αν πέσω τώρα από δω θα σκοτωθώ.

Δε βλέπαμε που να πατήσουμε. Τρεις από τους πέντε κατάφεραν να περάσουν στα μπλακονια του διπλανού κτηρίου. Εμεις που μείναμε δεν βλέπαμε μπροστά μας, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις, όλη αυτή η αγωνία για 40 ολόκληρα λεπτά. Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά.

Ελεγες μόνο, η θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω πια ανάσα. Παράνοια. με έβγαλαν τελευταία δεν έβλεπα τίποτα, πίσσα, σκοτάδι. Σαν να είχε γίνει βομβαρδισμός. Είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη θερμοκρασία, τα πάντα μαύρα. Μου βάλανε αντιασφιξιογόνα μάσκα και υποβασταζόμενη κατάφεραν να με κατεβάσουν κάτω.»